Nariz de ouro

Os nenos do colexio burlábanse de Eduardiño polo tamaño familiar do seu nariz co que nunca se mollaba cando se duchaba. Para animalo, cando chegaba á súa casa a súa nai sempre lle lía o mesmo conto: O patiño feo, ata que un día marabillouse ao descubrir que tiña un nariz que servía para calquera cousa. Aceptarnos como somos supón unha existencia máis plena e afianza unha construción saudable da personalidade. Este conto reivindica con humor o dereito a sermos imperfectos e felices.